بــرای دیـدن رویت دلـم مـهــیّـا نـیــست           میان صحن دو چشمم برای تو جا نیست

ز بس که خانـۀ یاران به رنگ دنیـا شد           دگربرای تو جایی به غیر صحرا نیست

طـبـیـب گـونــه تـو درد مـرا نـشـانـم ده           کسی که درد نـفـهمــد؛ پی مـداوا نیست

برس به داد دل من که بی کسی سخت است           اگر چه مثل تو مردی غریب و تنها نیست

هر آنکه عشق تو دارد همیشه آرام است          کسی که بندۀ یار است اسیـر دنیـا نیست

شبیه صوت غریبی که روی نی میخواند          صدای غـربت ما را کسی پـذیــرا نیست

شــفــیـع هر دو جهـانــم کــه هـمّتـم داده          به تار موی تو سـوگند غیر زهرا نیست